Missen jullie ons al?

We zijn alweer een week in Afrika! De tijd vliegt hier voorbij. Ook vooral omdat we doordeweeks naar het project gaan. De eerste week van het project zit er nu ook op. Wat een indrukken hebben we al gehad. Deze eerste week hebben we veel meegekeken. In onze derde blog hebben we beschreven wat onze eerste indruk was. Hier kwam ook in voor dat er veel verpleegkundigen zijn waarvan wij eigenlijk niet zo goed weten wat ze aan het doen zijn, nou dat hebben we nog steeds haha. Er loopt een hoop personeel bij, die weten wat ze moeten doen, waardoor het gek genoeg ook nog best goed loopt. Het is alleen een heeeeel verschil met Nederland. Van tevoren hadden we verwacht dat we moeite zouden hebben met het zien van de wonden. Nu merken we meer dat we het moeilijker hebben met hoe er naar de patiënten gekeken wordt door de verpleegkundigen. Ze zijn best wel hard tegen elkaar. Er wordt niet gevraagd hoe het met de patiënt gaat, alleen de wondzorg wordt gedaan. Het gaat van: Turn! Lift! Give!. In Nederland wordt er super veel pijn medicatie gegeven maar daar hebben ze hier geen kaas van gegeten haha. De verbandwissel wordt gedaan en dan wordt er misschien eventueel nog pijnmedicatie gegeven. Maargoed het gaat op hun manier en zo gaat het ook vaak goed. Wat echt super mooi is om te zien is dat de familie zo goed meehelpt. De familie hier zorgt voor de patiënt en helpen de verpleegkundigen. Als het even kan dan haalt de patiënt zelf het verband eraf. In het ziekenhuis worden zelf de gazen gevouwen. Ook hiermee helpt de familie. Dat is geweldig om te zien. Om kippenvel van te krijgen, dat zie je in Nederland niet gebeuren. De verpleegkundigen zijn allemaal aardig en leuk. Ze ontvangen ons allemaal met een big smile! Ze vinden ons wel heel erg interessant, er wordt dan ook veel over ons gepraat in hun eigen taal. Daar moeten we maar genoegen mee nemen haha. Dinsdag hebben we ons echt heel erg nuttig gevoeld. We mochten bij een mevrouw de VAC therapie vervangen. Voor de mensen die het niet weten, er wordt dan met een soort spons doormiddel van vacuüm wondvocht opgezogen zodat de wondranden naar elkaar toekomen en de wond weer dicht kan groeien. Wij vragen ons überhaupt af of die wond nog dicht gaat groeien want je keek al op het bot. Wij mochten aan een aantal verpleegkundigen en de artsen uit gaan leggen hoe het in zijn werk ging. Hier zijn afrikanen over het algemeen best moeilijk in omdat ze het niet uit handen willen geven. Maar deze keer zeiden ze zelfs dat ze stil moesten zijn en naar ons moesten luisteren. Dit was echt een super gaaf gevoel. Hierna hebben we met de kindjes gespeeld die daar opgenomen zijn. Hier wordt weinig naar omgekeken dus dit is een mooie kans voor ons om hier eens wat aandacht aan te schenken. Er hangen nu dan ook verschillende tekeningen boven alle bedden haha. Wij zijn echt heel erg blij dat we naar dit project zijn gegaan, we voelen ons nuttig en denken dat we echt iets bij kunnen dragen. Omdat we hier natuurlijk niet alleen voor het project zijn gekomen, zijn we dinsdagavond naar een salsa avond geweest. GE-WEL-DIG. Die afrikanen hebben soepele heupen dat willen jullie niet weten. Bolynn kreeg les van een afrikaan en kreeg alle hoeken van de dansvloer te zien. Dit was voor herhaling vatbaar. Het huis met de 12 meiden en 1 jongen is heel gezellig. Elke avond nemen we ons voor om vroeg naar bed te gaan maar dit mislukt dan weer compleet omdat de gesprekken te leuk zijn. Wij hebben het echt naar ons zin hier en voelen ons goed. Morgen gaan we drie dagen op safari. Even lekker van de natuur genieten en meer van het mooie Afrika zien. Hier hebben we natuurlijk erg veel zin in. Hierna zal er snel weer een blog verschijnen met misschien wel wat foto’s van de prachtige natuur hier!